'Uilenbedtijd,' zei Mama Uil.
'Mag ik alsjeblieft de hele dag wakker blijven?' vroeg Kleine Uil.
'Uilen moeten overdag slapen, zodat ze 's nachts kunnen vliegen,' gaapte Mama Uil. Ze sloot haar ogen. 'De dag kan eng en zelfs gevaarlijk zijn voor een kleine uil. Het is echt tijd om te gaan slapen.'

Maar Kleine Uil is niet moe en vooral heel erg nieuwsgierig, dus ze vliegt er stiekem vandoor.

De dag is prachtig, met andere vogels, bloeiende bloemen en een blauwe lucht... maar Mama Uil heeft wel gelijk, want steeds opnieuw hoort Kleine Uil iets:

Kruip
Sluip
Krik
Krak

En hoe vaak ze ook wegvliegt, het blijft haar achtervolgen...

Natuurlijk eindigt het boek op Horacekiaanse wijze: vrolijk, veilig en warm. Opnieuw een instantklassieker, laat dat maar aan Petr Horacek over!